Theoretici en de onzin van het beoordelingsgesprek
Ik word moe van alle blogs en columns waarin staat dat het beoordelingsgesprek z’n langste tijd heeft gehad. Ieder jaar laait deze discussie weer op als de managers hun verplichte ‘nummertje’ – het beoordelingsgesprek – moeten doen met hun medewerkers. Volgens de experts moet je het hele jaar door permanent je mensen coachen en begeleiden en als je dat doet hoef je geen beoordelingsgesprek te doen. Wat een onzin. Maar waarom steekt deze discussie telkens weer de kop op?
Medewerkers klagen altijd over het beoordelingsgesprek omdat managers slechte gesprekken voeren. Niet alleen qua inhoud, maar ook qua vorm. Managers ‘weten’ wel hoe ze zo’n gesprek moeten voeren, maar ze zijn er nooit echt goed in getraind (dus geen ‘lieve’ workshops en ‘aardige’ cursussen).
Daarnaast heeft iedere medewerker recht op een officieel moment. Een moment voor hem alleen. Het moment van persoonlijke aandacht en duidelijkheid. Iedereen wil toch weten waar hij aan toe is?
En dan die onzin dat wanneer je permanent coacht, er geen beoordelingsgesprek nodig is. Wie begeleidt zijn medewerker nu niet permanent? Dat doet toch iedereen. Of zit hier misschien het addertje onder het gras? Zou zomaar kunnen als je je realiseert dat meer dan 60% van de medewerkers het liefst een ander stijl van leidinggeven ziet van hun manager. En dat geldt niet alleen voor het beoordelingsgesprek.
